بوشهری ها | یادداشتی از اسماعیل بهبهانی ....سواحل زیبای دیر- کنگان و عسلویه مانند: مناطق هاله و بساتین- نایبند- طاهری وجزایر تهمادو- ام الگرم و نخیلو که ماوای پرندگان مهاجر و....

بوشهری ها / اسماعیل بهبهانی |  محیط زیست  ومنابع‌طبیعی یکی از گرانبهاترین موهبت های خدادادی و طبیعی است که حفظ ونگهداری ازآن وظیفه یکایک افراد جامعه و بخصوص وظیفه دولت بعنوان متولی اصلی حفظ منابع و انفال است.

سواحل زیبای دیر- کنگان و عسلویه مانند: مناطق هاله و بساتین- نایبند- طاهری  وجزایر تهمادو- ام الگرم و نخیلو که ماوای پرندگان مهاجر و لاک پشت های زیبای خلیج فارس است از بی نظیرترین اکوسیستم های طبیعی استان است و دراین میان خوربردستان در شهرستان دیر یکی از زیباترین جلوه های طبیعی است. وجود درختان گرمسیری حرا یا مانگرو که ریشه در آب دریا دارند از جذابیت های این خوراست که زیستگاه بسیاری از آبزیان ومحل زندگی  انواع ماهی - خرچنگ- میگو - پرندگان  بومی و مهاجر و گونه هایی از جانداران بومی است که در مجموع درحفظ تعادل طبیعت منطقه نقش مو ثری دارند.

 سی سال پیش در آذرماه سال۱۳۶۷ در راه بازگشت از بازدید از بیمارستان ۹۶ تختخوابی دیر که در حوالی بردستان  ساخته می‌شد والبته هیچگاه به سرانجام نرسید و نیمه کاره رها شد( در این اواخر بیمارستان دیگری با کمک وزارت نفت در همان نزدیکی ساخته شد) به درخواست من تعدادی از مدیران شهرستان ازخور بردستان دیدن کردند. دراین بازدید شادروان احمدزیارتی( فرمانداروقت)- حجه الاسلام حاجیانی( امام جمعه) - حیدری( شهردار) وتعدادی دیگر از مدیران شهرستان دیر حضور داشتند و ساعتی را در دل طبیعت سحرانگیز خور گذراندند.

تازه چندماه از پایان جنگ تحمیلی گذشته بود ومدیران اجرایی شهرستان ها سعی داشتند با ارایه طرح‌هایی وجذب اعتبارات عمرانی به شرایط اقتصادی منطقه خود سر و سامانی دهند و یکی از راهها ایجاد و توسعه شهرک های صنعتی بود.

آن روز فرماندار وقت از حاضران خواست که نظرشان  در باره خور وچگونگی استفاده مناسب ازآن در مسیر توسعه منطقه را اعلام کنند. تعدادی از مدیران مسائلی را بیان کردند اما مهمترین و‌یا بدترین پیشنهاد توسط یکی از مدیران دستگاه های اجرایی اعلام شد و آن چیزی نبود جز استفاده از خور و محوطه اطراف آن برای ایجاد شهرک صنعتی !! این پیشنهاد عجیب ونابخردانه با مخالفت شدید امام جمعه و اینجانب  روبرو شد و آن روزعرض کردم که این خور سالها و قرنهاست  که به همین شکل و دست نخورده وجود دارد و بجز تغییرات طبیعی هیچگونه دستکاری مهم و بنیادی از سوی انسان در آن رخ نداده است و ادامه دادم که اگر قرار به تغییر باشد باید صرفا برای توسعه منابع طبیعی و در مسیر بهسازی برای ایجاد تفرج گاه و با هدف جذب توریست و گردشگر آن هم با رعایت قوانین زیست محیطی باشد و خوش بینانه عرض کردم که از همین الان دارم ۲۰ یا ۳۰ سال آینده را می بینم که با عبور کشور از مشکلات و تنگناهای اقتصادی ناشی از جنگ منطقه خور بردستان به قطب گردشکری طبیعی استان تبدیل شده است.!!!

امروز آن موعدی که با تمام وجود به آن اطمینان داشتم و اعلام کرده بودم تمام شده و متاسفانه هیچگونه رشدی در مسیر تحقق آرزوی سی سال پیش بوجود نیامده است و بدتر از آن اینکه شنیده می‌شود با موافقت و اعطای مجوز از سوی مسئولان استان در حوزه زیست محیطی خور بردستان کارگاه و سایت تکثیر و پرورش لارو میگو درحال احداث هست و به هشدارهای متخصصان زیست محیطی و انجمن های مردم نهاد محلی که درخطر قرارگرفتن اکوسیستم خور و درختان حرا را هشدار میدهند هم‌بی توجهی میشود و این در حالی است که انجمن های مردمی و زیست محیطی منطقه در سالهای اخیر بیش از پانزده هزار نهال مانگرو را با هدف تقویت و غنای خور  کاشته اند.

لازمه ساخت هرنوع کارگاه و سایت و‌مشابه آن احداث جاده دسترسی است و حضور ماشین آلات صنعتی و پساب های ناشی از فعالیت های کارگاهی نفس درختان حرا را به شماره خواهد انداخت واین کج سلیقگی محض زمینه نابودی خور را فراهم میکند و تجاوزی آشکار به حریم منابع طبیعی است.

به‌نظر میرسد تا دیر نشده ضروری و لازم است که مدیران ارشد استان از نابودی خور بردستان جلوگیری نمایند تا اگر در این زمان توان و شرایط استفاده صحیح و مناسب از این امکان طبیعی وجود ندارد آن را‌ دست نخورده و بعنوان هدیه و سرمایه ای ارزشمند برای نسل های آینده باقی گذاریم و این حق طبیعی آیندگان است... 

شاید آنان طرحی نو‌دراندازند.

 

* مدیر اسبق اداره شیلات مناطق دیر - کنگان و عسلویه

منبع : پیام عسلویه