خواندن سرود هر کشوری برای مردمش شور و حال خاص خودش را دارد. حالا اگر کسی سرود کشورش را زمزمه نکند یا به هر نحوی به آن بی‌اعتنایی و بی‌احترامی کند، باید سوابق و دلایل واقعی آن را دید و فهمید، نه آنکه به نام حمایت از مردم، خرجش کرد.
آنچه این روز‌ها از سوی برخی جماعت ورزشی و در مورد سکوت هنگام پخش سرود ملی دیده می‌شود، بیشتر از آنچه همصدایی با مردم و مثلاً همدردی با آنان باشد، نوعی فاکتورکردن برای مردم است. ورزشی‌ها به خصوص فوتبالی‌ها زیر فشار عده‌ای معدود سرود نخواندن‌شان را نوعی اعتراض و همراهی با مردم عنوان می‌کنند، در حالی که این سرود نخواندن آن‌ها سابقه‌ای طولانی دارد. آن‌ها پیش از این نیز به سرود ملی چندان اهمیتی نمی‌دادند. حالا یا اصلاً آن را حفظ نیستند یا اینکه سلیقه قبلی آن‌ها نخواندن و گوش‌کردن بوده است.
نمونه‌های زیادی هم می‌توان برای این اقدام فوتبالیست‌ها و برخی دیگر از ورزشکاران مثال زد، نمونه‌اش بازی ایران و لبنان در مشهد. همین فروردین گذشته اول بازی مقابل لبنان وقتی سرود ایران نواخته می‌شد، اتفاقاً دوربین روی صورت تک‌تک بازیکنان ایران رفت و همان روز شاید به جرئت می‌توان گفت که تنها دو یا سه نفر سرود را زمزمه می‌کردند. در دو جام جهانی قبلی نیز اعضای تیم ملی سرود نمی‌خواندند یا به گونه‌ای زمزمه می‌کردند که نشان می‌داد آن را کامل حفظ نیستند. در کشور‌های دور و نزدیک هم همین موارد اتفاق افتاده، اما حالا فوتبالی‌جماعت می‌خواهد این رفتار مسبوق به سابقه خود را به عنوان اعتراض نشان دهد و عنوان کند که مثلاً ما برای حمایت از مردم سرود نمی‌خوانیم!
اینکه سرود ملی خوانده نشود نشانه چیست، وقتی حتی آن بازیکن سیاه انگلیسی که اجدادش به دست ملکه به عنوان برده به بریتانیا آورده شدند هم با شور و حرارت خاص سرود انگلستان را که فقط آرزوی سلامتی و پایداری ملکه است، می‌خواند. اگر شما به هر عنوان سرود کشورت را نمی‌خوانی، چیزی از خودت کم کرده‌ای نه از سرود ملی و از ایران بزرگ. کاش حداقل از چیز‌های دیگری مثلاً بخشی از دریافت‌های میلیاردی‌تان برای مردم خرج می‌کردید، پس نخواندن سرود ملی را گران نفروشید.