بین اماکن تاریخی و دارایی های بالقوه گردشگری دشتستان با میزان جذب گردشگر، تناسبی است که مایه تأسف و البته پشیمانی از این قیاس است.

 

به لطف کم کاری های اداره میراث فرهنگی دشتستان، این سرزمین هنوز هم ناشناخته و سربسته مانده است‌.

  کمتر کسی می‌داند اینجا آثاری از دوره های ایلامی، هخامنشی، پارتی- ساسانی تا دوره قاجار دارد که اگر در شیوه نگهداری، احیا و معرفی آنها اندکی دلسوزی بود آمار ورود گردشگر نزدیک به صفر نبود.

 

نه تنها هیچ شناختی نسبت به محوطه ها و کاخ های باستانی دشتستان ایجاد نشده است بلکه با نگاه به کارنامه و شیوه کار متولی امر، هیچ اقدامی برای برندسازی از این بناها نیز به این زودی ها قابل تصور نیست.

مجموعه هایی که هرکدام می‌تواند جاذبه ای برای گردشگری به ویژه در فصل زمستان ایجاد کند و در کنار خود اقتصاد محلی را نیز رونق ببخشد در غبار فراموشی فرو رفته اند.

برای مثال، در حالی که کوچه پس کوچه های استانبول هم برای ایرانی ها آشناست، گردشگر ایرانی اما شبیه ترین بنا به پاسارگاد را نمی‌شناسند. این البته بیش از جذابیت استانبول، قطعا به «هیچ نکردن» سازمان میراث فرهنگی برمیگردد.

 

 

قابلیت های گردشگری صرفاً محدود به اماکن تاریخی نیست. داشته های فرهنگی به اندازه دارایی های تاریخی می‌تواند جاذبه داشته باشد.

 پیش از این در گزارشی با عنوان «نگاهی نو به ظرفیت‌های مغفول گردشگری استان بوشهر؛ از نخلستان تا عشایر» توانمندی های گردشگری دشتستان در حوزه های مختلف را بررسی کرده ایم‌.

 

نخل، فرهنگ نخلداری و رسوم مرتبط با آن و مناظر زیبای نخسلتان های دشتستان آنقدر جذاب هست که اگر فکر و ایده و اراده ای بود حالا اینجا یکی‌ از قطب های جذب گردشگر در کشور شده بود. 

از سوی دیگر عشایر و سبک زندگی منحصر به فرد آنها نیز می‌توانست مد نظر گردشگران باشد،تجربه چند روز اقامت در سیاه چادرها و زندگی عشایری در کوهستانهای دشتستان ظرفیت بالایی برای جذب گردشگر دارد.

حتی گویش دشتستانی هم می‌تواند بهانه ای برای برگزاری رویدادهای فرهنگی و جذب گردشگر از استان هایی باشد که قرابت زبانی و فرهنگی با ما دارند.

 

 

نمایندگی سازمان میراث فرهنگی در برازجان حتی در ایام نوروز که گردشگر بدون نیاز به تبلیغ و با پای خود تا کمربندی برازجان می آید هم توانایی جذب و هدایت آن‌ها به سمت بناهای تاریخی و جاذبه های گردشگری دشتستان را ندارد.

 

صد البته که گردشگری زنجیره‌ای از زیرساخت های به هم پیوسته است ولی مسافر نوروزی که به کمترین امکانات هم قانع است، با بی تفاوتی مسئولین و نداشتن ایده های جذاب، ترغیب به توقف در دشتستان نمی شود. اگرچه نبودِ  همان زیرساخت‌ها هم معلول همین کم‌کاری است.

 

توسعه گردشگری امری چندلایه و‌ شامل زنجیره ای از عملکرد سازمان های مختلف است که هیچ اثری از یک رویکرد برنامه محور و راهبری ِ پروژه ای آینده نگرانه، هرچند کوچک و حتی در مقیاس استانی هم از سوی اداره میراث فرهنگی دشتستان نمی‌بینیم.

به تازگی و پس از گذشت سه سال «سیده خدیجه حسینی» در بازدید از اقامت گاه های بوم‌گردی شهرستان در گفتگو با خبرگزاری مهر «هدف از بازدید از بناهای تاریخی جهت شناسایی آثار نیازمند مرمت و بهسازی، جذب گردشگر و تأمین بودجه در سال ۱۴۰۵ جهت مرمت و بازسازی بیان کرد و بر اهمیت حفظ و معرفی میراث فرهنگی، بر لزوم توجه ویژه به اقامتگاه‌های بوم‌گردی به عنوان یکی از محورهای اصلی توسعه پایدار گردشگری در مناطق روستایی و کمتر شناخته‌شده، تأکید کرد.»

 

البته که توسعه پایدار گردشگری فراتر از نگاه پروژه محور؛ نیازمند برنامه، ایده، تبلیغات و برندسازی و پشتوانه لوجستیکی قوی است.

 صِرف اعطای وام و زمین برای احداث اقامتگاه و مصرف بودجه کشور در این راه بدون هدایت و‌ راهبری امر گردشگری در قالب برنامه ای بلند مدت و الزام آور برای همه دستگاه‌های اجرایی، مثل بسیاری از طرح های خلق الساعه  وام محور،‌ راه به جایی نخواهد برد.

 

نتیجه اهمال کاری و بی برنامگی در همه سال‌های گذشته این است که تابلوهای جاده ای، دشتستان را سرزمین کاخ های باستانی معرفی می‌کنند ولی مسافری راهش را بلد نیست و این همان هیچ ِ مطلق است.

 

* این سلسله گزارش ها پیش از جنگ تحمیلی 12 روزه نوشته شده بود،در آن روزها و ماه‌های پس از آن به تشخیص نویسنده، گردشگری اولویت رسانه  و کشور نبود، و به همین دلیل پس از انتشار اولین گزارش، متوقف شد.

 

جهت مطالعه گزارشات قبلی این حوزه بر روی لینک زیر کلیک کنید.