بوشهری ها / بابک شاکر
چه روزهای تلخی را از سر می گذرانیم . تمامی سرمایه های فرهنگی و ادبی کشورمان را از دست می دهیم ، سرمایه هایی که دیگر در فرهنگ ، هنر و ادب ایران زمین تکرار نمی شوند. این موضوع به دستاوردهای آنها ختم نمی شود که شکل نگرش آنها به امر فرهنگی و رویکرد ادبی نیز تکرار ناپذیر است . دکتر محمد علی اسلامی ندوشن دل به عشق زنده کرده بود و این عشق نام و نشان ایشان را بر جریده عالم ثبت نمود.
ایشان سال ۱۳۴۸ به دعوت دکتر فضل الله رضا رییس وقت دانشگاه تهران به عضویت هیئت علمی دانشگاه تهران در آمدند.مگر می شود « به دنبال سایه ی همای » باشیم و « ایران را از یاد نبریم » ، یا این سوی تر « ماجرای پایان ناپذیر حافظ » را بی « سخن ها را بشنویم » بخوانیم . مرزهای ناپیدا را که تمام می کنیم به دنبال مرزهای ایران و یونان در بستر تاریخ می گردیم تا ترجمه این اثر «لوک پیر» را از زبان دکتر ندوشن بخوانیم . سالهای ۷۸و۷۹ که در حال ثبت بزرگان و فرهیختگان بوشهر بودم ، با زنده یاد دکتر سیدعلی طبیب ، حکیم و طبیب همه بوشهری هم دیداری داشتم و گفتگویی در کنار همسر مهربانشان داشتم ، این دیدار به مصاحبه و گفتگویی روی نوار کاست ختم شد ، دکتر طبیب ما بوشهری ها در دبیرستان البرز تهران همکلاس دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن بودند که این موضوع رفاقتی دائمی فی مابین ایشان ایجاد کرده بود. فردای گفتگو سری به مطب دکتر طبیب زدم ، با مایع خوش بویی دست مرا شست و فرمودند :«چون اهل شعر و نوشتنی رفتم تهران بیا برویم سری به ندوشن بزنیم . دیگر فرصتی نشد تا دکتر طبیب درگذشت . امروز با شنیدن خبر درگذشت دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن را شنیدم در کنار آن همه گنجینه فاخر یاد دکتر سیدعلی طبیب نیز زنده شد :
دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت
ولی اجل به ره عمر رهزن امل است
به هیچ دور نخواهند یافت هشیارش
چنین که حافظ ما مست باده ازل است
عکس
