چرا مسئولیت اجتماعی در پارس جنوبی جدی گرفته نمی شود؟

بوشهری ها /  احسان انصاری | بسیاری از شرکت های دولتی و خصوصی در پارس جنوبی بخشی را به عنوان مسئولیت اجتماعی در نظر گرفته اند و در این زمینه تبلیغات می کنند. با این وجود هنوز مفهوم مسئولیت اجتماعی به صورت جدی در بین شرکت های پارس جنوبی جدی گرفته نشده است. مهم ترین نشانه این اتفاق عدم فرهنگ سازی برای نهادینه کردن مسئولیت اجتماعی است که البته مختص به منطقه پارس جنوبی نیست و بلکه در مناطق دیگر کشور نیز وجود دارد.به همین دلیل مهم ترین دلایل جدی نگرفته شدن مسئولیت اجتماعی باید مورد واکاوی قرار بگیرد.

مسئولیت اجتماعی به عنوان یک مفهوم جدید در بین شرکت ها و بنگاه های اقتصادی در سال های های گذشته رشد قابل توجهی در کشور داشته و امروز به یکی از اولویت های مهم شرکت ها و بنگاه های اقتصادی تبدیل شده است.

 در همین راستا نهاد و انجمن های مختلفی نیز برای تقرویج و تقویت این مفهوم در بین اقشار مختلف جامعه ایجاد شده و یا در سازمان ها و ارگان های دولتی و غیر دولتی مراکزی را برای ترویج و توسعه این مفهوم در کشور در نظر گرفته اند.

 این در حالی است که کشورهای منطقه در زمینه مسئولیت اجتماعی گام های موثری برداشته اند و به همین دلیل ترویج و تعمیق مسئولیت اجتماعی در کشور به عنوان یک ضرورت باید مورد توجه قرار بگیرد.

رشد بخش خصوصی و بازار سرمایه در ایران در روند توسعه سال های اخیر سبب شد که مجموعه ای از ضوابط اخلاقی و استانداردهای اجتماعی در درون شرکت ها برای جلب رضایت مخاطبان تدوین شود.

این موضوع شاید سرآغازی برای نهادینه شدن مفهوم مسئولیت اجتماعی شرکت ها بود. مسئولیت پذیری اجتماعی، دغدغه مندی مسئولانه شرکت ها در قبال وضعیت جامعه و محیط زیست و مشارکت برای حل مشکلات مرتبط با آن هاست.

در واقع ریشه‌های احساس مسئولیت نسبت به جامعه از فرهنگ نشات بگیرد؛ فرهنگی که امروزه بخش تاثیرگذاری از آن را قواعد ریشه دار در پیشینه ملی و آیینی و به سمت و سویی اخلاقی بر مبنای تعریفی مشروعیت یافته تشکیل می دهد.

بدون تردید مبانی فرهنگی بر اخلاق تجاری صاحبان سرمایه و مسئولیت پذیری اجتماعی شرکت ها موثر است. این تاثیر بیش از آن چیزی است که قانون فی نفسه می تواند فرد یا شرکت را مکلف به رعایت اخلاق تجارت، تلاش برای ارتقای سطح کیفیت زندگی دیگران و حفظ میراث محیط زیستی کند.

مسئولیت‌پذیری اجتماعی در واقع شکلی از خودتنظیمی در راستای قانون، قواعد اخلاقی و استانداردهای اجتماعی است. هدف از مسئولیت‌پذیری اجتماعی، پذیرش مسئولیت در برابر جامعه و محیط زیست و افزایش اثر مثبت بر ذینفعان از طریق فعالیت‌هایی مشخص است.

این فعالیت های مشخص، بر حسب نوع کارکرد یک شرکت یا یک سازمان تعریف می شود و بر مبنای آن در بخش اقتصادی می توان انتظار داشت که قسمتی از منابع مالی آن سازمان به برنامه هایی اختصاص یابد که با معیارهای دیگرخواهانه و بشر- محیط زیست دوستانه مطابقت داشته باشد.

مسئولیت اجتماعی به عنوان چارچوبی اخلاقی شخص را، چه فرد چه سازمان، در مشارکت به امور اجتماعی که  عمل به آن در سطح وسیع به منفعت جامعه خواهد بود، متعهد می سازد.

مسئولیت اجتماعی به این معناست که فرد به عنوان عضوی از جامعه، مشارکت فعالانه دارد و نسبت به مشکلات و معضلات بی تفاوت نبوده و در تغییرات و بهبود شرایط می تواند سهیم باشد.این مشارکت و حضور فعال، از شرکت در پاکسازی محیط زیست تا کمک نقدی یا شرکت در مراسم اجتماعی را در بر می گیرد.

مسئولیت اجتماعی در نقطه مقابل بی تفاوتی قرار دارد؛ هرگاه معضل یا بحرانی در جامعه پدید بیاید، هر شهروند مسئول وظیفه خود می داند برای رفع آن معضل به نوبه خود مشارکت موثر داشته باشد تا در رفع آن بکوشد. مسئولیت اجتماعی  طیف گسترده ای از فعالیت های فرهنگی، اجتماعی، محیط زیستی و امور خیریه را در بر می گیرد و افراد جامعه در هر سطح و طبقه ای، در قبال معضلات و اتفاقاتی که در جامعه رخ می دهد مسئول هستند و تحت هیچ شرایطی این مسئولیت از آنان ساقط نمی شود.

برای مسئولیت پذیری تنها شرکت در فعالیت های اجتماعی کافی نیست بلکه باید این مسئولیت به سبک زندگی فرد و بخشی از ارزش ها و سیستم اعتقادی وی تبدیل شود تا بتوان گفت این فرد از نظر اجتماعی مسئول است.

بدون تردید برای موفقیت در یک زمینه می بایست چالش ها و فرصت های پیش روی آن را شناخت و از تجربیات کشورهای توسعه یافته استفاده کرد. مفهوم مسئولیت اجتماعی در ایران نیازمند تأمل و تعمق بیشتری است تا به عنوان یک فرهنگ در بین بنگاه های اقتصادی و شهروندان مورد توجه قرار بگیرد. این در حالی است که این مفهوم به اولویت های دست چندم شرکت ها و بنگاه های اقتصادی تقلیل داده شده و مغفول باقی مانده است./ روزنامه رویداد پارس