اقتصاد / شناسه خبر: 182750 / تاریخ انتشار : 1404/4/17 17:42
|

بررسی وضعیت روحی کارکنان پتروشیمی و راه‌های برون‌رفت

بوشهریها| پس از هر بحران بزرگی همچون جنگ، صرف‌نظر از سازه‌ها و تجهیزات، متأثرترین بخش صنعت، نیروی انسانی است…

بوشهری ها / در مشاغل حساس و پرریسک مانند پتروشیمی‌ها، بهبودی روحی کارکنان اهمیت دوچندان دارد؛ چرا که کوچک‌ترین غفلت یا تنش روانی، می‌تواند به بحران‌های تازه و گاه فاجعه‌بار منجر شود.
برخلاف آسیب‌های فیزیکی که قابل مشاهده و ثبت هستند، آسیب‌های روانی اغلب پنهان باقی می‌مانند.
کارکنانی که روزها و شب‌ها در لبه‌ی تیغ کار می‌کنند، در شرایط بحران(مانند: بمباران، آتش‌سوزی‌های وسیع یا وقوع درگیری‌های اجتماعی)، با موجی از استرس، ناامنی شغلی، ترس از آینده، افسردگی و حتی احساس بی‌هویتی شغلی مواجه می‌شوند.
عوارضی چون اختلال خواب، پرخاشگری، کاهش تمرکز، بی‌انگیزگی و فرسودگی شغلی، به مرور بر بهره‌وری و ایمنی کل مجموعه سایه می‌اندازد. این، زنگ خطری است که در نبود حمایت ساختاری، ممکن است بحران دیگری را رقم بزند: بحران درونی انسان‌ها.
در فضای صنعتی ایران، تابو بودن سلامت روان، فقدان گفت‌وگوی باز میان مدیریت و نیروها، فشار سنتی برای “قوی بودن” و نبود نظام غربالگری و خدمات روانشناسی منجر شده تا این آسیب‌ها یا پنهان بمانند یا نادیده گرفته شوند.
حس بلاتکلیفی، عدم مشارکت در تصمیم‌گیری، و بی‌ارتباطی میان وعده‌های سازمانی و واقعیت روزمره، مزید بر علت است.
برخی از راهکارهای توسعهٔ تاب‌آوری روانی و سرمایه‌گذاری بر انسان‌ها در مجموعه های صنعتی حساس و پرریسک عبارتند از: 
۱. راه‌اندازی کلینیک‌های سلامت روان شغلی
باید خدمات مشاوره و درمان روانشناسی را در فضای کار نهادینه و عادی‌سازی کرد. حضور کارشناسان سلامت روان ــ و نه صرفاً پزشک عمومی ــ برای غربالگری و حمایت، یک ضرورت است، نه یک آپشن.
۲. برگزاری کارگاه‌های مدیریت استرس و تاب‌آوری
آموزش مهارت‌های مقابله با فشار و بحران، برای ایجاد آگاهی و مجهز شدن نیروها به تکنیک‌های کاربردی و روزمره مؤثر خواهد بود.
۳. ایجاد نظام “گفت‌وگوی امن” با مدیریت
هر کارگر و کارمند باید فرصت داشته باشد در فضایی ایمن و بدون ترس از تبعات، درباره دغدغه‌ها و ترس‌های خود حرف بزند. این امر نه فقط اخلاقی، که به سود امنیت شغلی و صنعتی است.
۴. اقدامات حمایتی ویژه خانواده‌ها
حمایت‌های روانی نباید به درب کارخانه محدود شود؛ همسران و فرزندان این کارکنان نیز نیازمند آموزش و حمایت روانی هستند تا زنجیره امنیت روانی تکمیل شود.
۵. توجه به نشاط و تفریحات جمعی هدفمند
رویدادهای جمعی ورزشی، سفرها و برنامه‌های فرهنگی مشترک با هدف ایجاد همدلی و کاهش فشار روانی ــ اگر فرمالیته نباشد ــ از جمله ابزارهای میان‌مدت مؤثر است.
۶. تدوین شاخص‌های رصد سلامت روانی
ارزیابی مستمر سلامت روحی پرسنل، با شاخص‌های کمّی و کیفی شفاف و بدون انگ‌زنی، راه هرگونه گام اصلاحی را هموار می‌کند.
و سخن پایانی این که در دنیای امروز، “سرمایه انسانی” قلب تپنده هر صنعت است.
تجربه‌های دنیا و حتی بحران‌های درونی کشور، نشان داده که غفلت از سلامت روان کارکنان، هزینه‌هایی به مراتب بالاتر از تعمیر تجهیزات و ساختمان‌ها دارد. و امروز فرصتی تازه برای مسئولان است که تاب‌آوری واقعی را، با احترام گذاشتن به انسان‌ها، آغاز کنند.

کلیدواژه

پتروشیمی‌

نیروی انسانی

ارسال نظرات

captcha
کاریکاتور هفته
روزنامه پیام عسلویه
روزنامه رویداد پارس
پارس جنوبی