بوشهری ها /امید زاهد
بندر بوشهر همیشه با کم‌آبی منابع آب درگیر بوده است. تاریخ نشان می‌دهد که چطور مردم، تجار و حتی خارجی‌ها برای تأمین آب شهر تلاش کردند در حالی که آب انبار قوام که به همت قوام الملک ۱۲۷۱ه.ق مرمت شد، پاسخگوی نیاز مردم نبود.
دوران قاجار – ۱۲۹۰ش
حاج سیدمحمدرضا تاجرکازرونی، از تجار معروف، همراه چند تاجر دیگر پیشنهاد ساخت نخستین آب‌شیرین‌کن دریا را داد؛ دستگاهی که هم می‌توانست آب شور را شیرین کند و هم گندم را آرد. اما این طرح هیچ‌وقت اجرا نشد. مردم همچنان مجبور بودند از آب‌انبارهای خانگی و عمومی استفاده کنند.
۱۲۹۶ش
ارتش بریتانیا دو دستگاه آب‌شیرین‌کن در بوشهر نصب کرد. آب تولیدی در مخازن بزرگ ذخیره می‌شد اما فقط در اختیار انگلیسی‌ها و سربازان هندی قرار می‌گرفت، نه مردم شهر.
۱۲۹۹ش
هر آب‌شیرین‌کن روزانه حدود ۱۸ مترمکعب آب تولید می‌کرد و با ۵ تن زغال‌سنگ (بعدها نفت) کار می‌کرد. انگلیسی‌ها ماشین‌های سودا‌زا در بوشهر، کازرون و شیراز نصب کردند و سود زیادی بردند. به دلیل کمبود، ابتدا آب از هند وارد شد، ولی از اوت ۱۹۱۹ آب را با قطار از برازجان به بوشهر آوردند.
دهه ۱۳۰۰ش (دوران پهلوی)
۱۳۱۳ش: عبدالرسول طاهرزاده درخواست تأسیس کارخانه آب‌شیرین‌کن داد.
۱۳۲۳–۱۳۲۵ش: کارخانه‌های یخ و برق بوشهر آغاز به کار کردند. یخ کیلویی ۲ ریال در کارخانه و ۲.۵ ریال در بازار فروخته می‌شد.
۱۳۲۶ش :
بوشهر همچنان به آب‌انبارها متکی بود. دو دستگاه آب‌شیرین‌کن موجود بودند (یکی خراب و دیگری نیازمند تعمیر). منبع ذخیره بزرگ ریشهر (۳۰۰هزار لیتر) در دست شرکت تلگراف باقی مانده بود.
دهه ۱۳۳۰ش ۱۳۳۷ش:
فرمانداری بوشهر دستور راه‌اندازی آب‌شیرین‌کن جدید داد.
۱۳۳۸ش: خشکسالی شدید، آب‌انبارها خشک شدند. راه‌حل‌های پیشنهادی شامل:
ساخت کارخانه تقطیر آب دریا
استفاده از فناوری انجماد برای شیرین‌سازی آب بهره‌گیری از فناوری انجماد آب دریا (اختراع مهندس زرخین در فلسطین اشغالی) به عنوان روشی کم‌هزینه و کارآمد
حفر چاه‌های جدید در اطراف بوشهر
ذخیره‌سازی سیلاب‌ها در سدهای کوچک
لایروبی قنوات و حمل آب با تانکر
سال ۱۳۳۹ش
اعتراضات و نامه‌های مردمی به دولت، وزارتخانه‌ها و مطبوعات رسید.
اتاق بازرگانی بوشهر تأکید کرد تنها راه‌حل، آب‌شیرین‌کن صنعتی است.
یک شرکت ژاپنی (تویومنگا کایشا) پیشنهاد نصب کارخانه شیرین‌سازی آب را داد و نماینده‌اش با فرماندار مذاکره کرد.
عکس
